Het is vrijdagochtend wanneer ik dit schrijf. Ik heb zojuist mijn Bijbel gelezen, en ik voel me dankbaar. In alle eerlijkheid, ik voel me al weken dankbaar. Vanzelfsprekend, in de eerste plaats voor Christus’ werk, voor Zijn Woord, voor het feit dat we überhaupt vrij zijn om uit de Bijbel te lezen en dat we vrij zijn om samen te komen. Voor relatieve gezondheid, voor onze gemeente, voor dat wat ik daarin mag betekenen. Dankbaar ben ik voor mijn werk, dankbaar voor voldoende eten, een warm huis, kleding, stromend water. Ook ben ik dankbaar voor een gezonde balans en rust.
Ik leerde één van onze kinderen onlangs (opnieuw) dat het goed is om een gebed vanuit dankbaarheid te beginnen. Door gebed mogen we onze zorgen bij Hem brengen, en zoals ik zelf jaren geleden in een wijze les leerde: Ook bij Hem te laten. Maar gebed is niet in de eerste plaats het voorlezen van een verlanglijstje. God wil geëerd worden, ook door ons gebed.
Als broederraad is ons gebed voor de situatie in de wereld. Ons gebed is voor de ouderen onder ons. Ons gebed is voor hen die het moeilijk hebben, ook daar waar we het niet weten of zien. Ons gebed is voor de gemeente, dat we in liefde elkaar mogen dienen als deel van Christus’ lichaam. Ons gebed is voor onszelf, dat we Gods wil mogen vinden en doen in alles wat er speelt binnen en buiten de gemeente, en dat is nogal wat.
Niet wat wij vinden is het belangrijkste, maar wat God vindt.
Zo mogen we danken voor de doopdienst die we een aantal weken geleden konden hebben. Wat was het goed om te zien dat God op zoveel verschillende manieren werkt, dat mensen God persoonlijk hebben mogen leren kennen. We zijn dankbaar voor de Maranathakerk, een verhoring op gebed, aangezien de gemeente groeit en het niet gemakkelijk was om een plek te vinden om wekelijks samen te kunnen komen. We zijn dankbaar voor de groei, voor wederom vele (20+) aanmeldingen voor de lidmaatschapscursus. Dankbaar zijn we ook dat zovelen zich inzetten voor het werk in de gemeente, voor de huiskringen, voor het kinderwerk en jeugdwerk. Op al deze vlakken blijven ook wensen en het lijkt soms wel dat er altijd meer mensen nodig zijn om het werk te doen. Toch zijn we met name dankbaar voor hen die zich in (willen) zetten.
Dan de studies rondom LHBTIQ+, die er aan zitten te komen. Het onderwerp is actueel en iedereen lijkt er iets van te vinden. Toch is niet wat wij vinden het belangrijkste, maar wat God vindt. Daarom willen we de Bijbel open doen en onderzoeken wat Zijn wil is. Gezien de gevoeligheid van het onderwerp vragen we uw gebed voor Bram. Bid ook voor hen die heel persoonlijk met dit onderwerp te maken hebben.
Ook vragen we uw gebed voor het thema ‘Zending en Evangelisatie’. Omdat een aantal zaken een paar jaar geleden aandacht nodig had, is besloten dit tijdelijk op een wat lager pitje te zetten. Persoonlijke initiatieven werden en worden vanzelfsprekend wel aangemoedigd, maar ondertussen denken we dat het ook tijd is om dit weer breder op te pakken. Hoe exact weten we nog niet, daarover horen we ook graag van u. Heeft u vragen en/of ideeën, neem dan contact op met ondergetekende.
U ziet het: al met al is veel gaande. Dankt en bidt u met ons mee? Onlangs sloot ik een dienst af met woorden uit Filippenzen, waarmee ik ook dit stuk wil afsluiten. U vindt deze woorden in hoofdstuk 4, in de verzen 4 t/m 7. Verblijd u altijd in de Heere; ik zeg het opnieuw: “Verblijd u. Uw welwillendheid zij alle mensen bekend. De Heere is nabij. Wees in geen ding bezorgd, maar laat uw verlangens in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God; en de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten bewaken in Christus Jezus.”
